Toen de weeskinderenactie 20 jaar geleden begon waren er aanvankelijk enkel hele kleine kinderen. Die worden echter groot. De grotere jongens bij de meisjes laten in het weeshuis is bij een aantal riskant geworden (ongewilde zwangerschappen). Daarom is het goed dat deze jongens op een apart domein gaan wonen onder de begeleiding van een leerkracht. Welke jongens er precies aangeduid worden beslist het opvoedend personeel van het weeshuis. De zorg van de zusters is dat elk weeskind zijn weg kan vinden in het leven en zelfstandig kan zijn. Hen een diploma bezorgen in hun plaatselijke scholen, voor hen zorgen tot het moment is aangebroken dat ze op eigen benen moeten staan, dat is de betrachting.

De nood aan een woonst om zelfstandig te leren wonen is dan ook een laatste zorg. Daarvoor werden tussen 2016 en 2019 transithuisjes gebouwd, waarin de jongens onder begeleiding verblijven tot ze huwen. De meeste weeskinderen hebben nog altijd wel ergens familie waar ze naar toe kunnen eenmaal hun schoolopleiding in Popo achter de rug is. Dan moeten ze die huisjes verlaten en gaan met hun gezin terug naar het dorp waar ze van afkomstig zijn om er in de ‘groot’-familie te gaan wonen. Bij de meisjes ligt dit anders, omdat in de plaatselijke cultuur het meisje de jongen volgt. Voor de meisjes moet er dan ook niet vaak uitgekeken worden naar huisvesting. Voor de weeskinderen zonder familie wordt zo’n transithuisje misschien hun definitieve woning. Zo kunnen ze in de grotere cité van Popokabaka blijven waar ze zijn opgegroeid en daar een zelfstandig leven uitbouwen. Of misschien bouwen ze later zelf iets in de buurt.