De zorg voor weeskinderen (gestart in 1994) bleek geen eenvoudig initiatief. Er werd niet gekozen voor een ‘klassiek’ weeshuis. Deze kinderen mochten niet geïsoleerd tussen de zusters opgroeien. Het was de bedoeling dat borelingen en kleuters na de nodige zorgen terug naar hun dorp zouden gaan. Tot hun derde jaar werden de kindjes dus opgevangen. Daarna moesten zij terug naar de familie. Dat betekende echter geen verdere kansen voor onderwijs en vorming, want daarvoor hadden de families het nodige geld niet. Een situatie die moeilijk te bevatten is en toch ook geen goede oplossing bood voor deze kinderen. Er woonden reeds veertig kinderen bij Lieve in de Paillotte toen de zusters gingen nadenken over een heus kleuterschooltje. Dat zou een uitstekende manier zijn om de kleintjes te integreren in de maatschappij. Daarom zou het kleuterschooltje ook opengesteld worden voor alle kinderen van het omliggende. Dit gedurfde plan paste goed in het opvoedingsproject van de zusters. Ondertussen werd de kleuterschool de inspiratiebron voor een durvend “scholencomplex in Popo”. We gingen dromen met de zusters om ter plaatse een lagere school en een middelbare school aan te bieden. En omdat we het niet bij dromen wilden laten, investeerden wij heel wat in scholengebouwen. Met onze vzw staan we ook in voor het schoolgeld van de weeskinderen.